نیمه شب بود و غمی تازه نفس

ره خوابم زد و ماندم بیدار

ریخت از پرتو لرزنده‌ی شمع

سایه‌ی دسته گلی بر دیوار

همه گل بود ولی روح نداشت

سایه ای مضطرب و لرزان بود

چهره ای سرد و غم انگیز و سیاه

گوئیا مرده‌ی سرگردان بود !

شمع ، خاموش شد از تندی باد

اثر از سایه به دیوار نماند!

کس نپرسید کجا رفت ، که بود

که دمی چند در اینجا گذراند!

این منم خسته درین کلبه‌ی تنگ

جسم درمانده ام از روح جداست

من اگر سایه‌ی خویشم ، یا رب

روح آواره‌ی من کیست ، کجاست ؟